Mai Trung Thứ, of Mai Thu (1906-1980) was een Vietnamees-Franse schilder. Hij studeerde af aan de École des Beaux-Arts de l'Indochine in Hanoi. Hij woonde en werkte voornamelijk in Frankrijk. Zijn zijdeschilderijen tonen etnisch Vietnamese figuren, voornamelijk vrouwen en kinderen, die zich bezighouden met een verscheidenheid aan ontspannende activiteiten. Hun serene gezichtsuitdrukkingen, suggestieve poses en levendige interacties creëren een romantische en poëtische visie op het dagelijkse leven in Vietnam. In tegenstelling tot andere zijdeschilders gebruikte Mai Thu vaak gedurfde kleuren om traditionele kledingstukken en parafernalia te illustreren, met als hoogtepunt levendige scènes van vredige nostalgie.
Een dorp in de Alpen, het leven van alledag vol ontbering, de verwondering bij momenten van geluk - het verhaal van een leven. …der Hörnerhannes rührte sich eine Weile nicht, dann began er plötzlich zu husten und schließlich zu reden, mit heiserer Stimme und so leise, dass er kaum zu verstehen war: “Wo willst du liegen, Andreas Egger?”
“Was?” “In welcher Erde willst du begraben sein?” “Weiß ich nicht”, sagte Egger. Über diese Frage hatte er noch nie nachgedacht, und eigentlich lohnte es sich seiner Meinung nach auch nicht, auf derartige Dinge Zeit und Gedanke zu verschwenden. “Die Erde ist die Erde, und wo man liegt, bleibt sie gleich.” “Vielleicht bleibt es sich gleich, so wie sich am Ende alles gleich bleibt”, horte er den Hörnerhannes flüstern. “Aber es wird eine Kälte sein. Eine Kälte, die einem die Knochen zerfrisst. Und die Seele.” “Auch die Seele?’ fragte Egger, dem plötzlich ein Schauder über das Rückgrat fuhr. “Vor allem die Seele!”, antwortete der Hörnerhannes. … …“Die Seele und die Knochen und den Geist und alles, woran man sein Leben lang gehangen und geglaubt hat. Alles zerfrisst einem die ewige Kälte. So steht es geschrieben, denn so habe ich es gehört. Der Tod gebiert neues Leben, sagen die Leute. Aber die Leute sind blöder als die blödeste Geiß. Ich sage: Der Tod gebiert gar nichts! Der Tod ist die Kalte Frau.” “Die … was?” “Die Kalte Frau”, wiederholte der Hörnerhannes. “Sie geht über den Berg und schleicht durchs Tal. Sie kommt, wann sie will, und holt sich, was sie braucht. Sie hat kein Gesicht und keine Stimme. Die kalte Frau kommt und nimmt und geht. Das ist alles. …”. Zelden waren passie en helderheid zo subliem verenigd als in Annie Fischer (1914-1995), een pianiste die, zegt Bryce Morrison, haar grootste triomfen behaalde in de diepste regionen van het repertoire. Bryce Morrison wordt beschouwd als een van 's werelds toonaangevende autoriteiten op het gebied van pianorepertoire en uitvoering.
Femme Nu Assise Dans Un Fauteuil Rouge Félix Vallanton (1865-1925), illustrator en houtgraveur, is vooral bekend om zijn (hout)drukwerk met extreme zwart-wit contrasten en schilderijen.
Greta Garbo - (Edward Steichen for Life Magazine, 1928) Joan Crawford in a dress by Schiaparelli (Edward Steichen, 1932) Marlene Dietrich - (Edward Steichen for American Vogue 1935) Edward Jean Steichen (1879-1973) was een in Luxemburg geboren Amerikaanse fotograaf, schilder, galeriehouder en museumcurator.
In 1881 emigreerde de familie naar de Verenigde Staten. In 1895 begon Edward met fotograferen. In 1905 opende hij Galerie 291 in New York. Bijzondere bekendheid verwierf Steichen met een reeks foto's van Auguste Rodin en diens beeldhouwwerken. Na de Eerste Wereldoorlog, waarin hij een periode oorlogsfotograaf was, richtte hij zich vooral op mode- en glamourfotografie. Hij maakte talloze foto’s voor beroemde modetijdschriften als Vogue en Vanity Fair. In de periode tussen beide wereldoorlogen fotografeerde hij ook talloze prominenten, waaronder Greta Garbo, Joan Crawford en Marlene Dietrich. Steichen: “De opdracht van een fotograaf is vooral om de mens aan zichzelf en aan anderen te verklaren en ze tot beter zelfinzicht te brengen.” On the Road - 1957 Jack Kerouac (1922-1969) schreef de eerste, nog ruwe en expliciete versie van dit boek op een enorme rol papier van ruim 36 meter lang!!. Aangedreven door benzedrine en koffie hamerde Kerouac On the Road in april 1951 in drie luttele weken op zijn typemachine, ondanks het feit dat de roman pas zes jaar later zou verschijnen.
Gemiddeld 6.500 woorden per dag op acht papierrollen van 3,6 meter die vervolgens aan elkaar werden gekleefd. Dat was nodig om zijn 'spontane proza' zo weinig mogelijk te verstoren door het indraaien van een vers vel papier. Estelle Reed - 1904-1996 - Amerikaanse danseres Paul Citroen, (1896–1983) was een Nederlands kunstenaar, leraar, kunstverzamelaar, postzegelontwerper en medeoprichter van de Nieuwe Kunstschool in Amsterdam.
Zijn specialiteit, in zowel zijn schilderijen als foto’s, is het portret. Hij portretteert gewone mensen, die hij toevallig kende of op straat tegenkwam, collega’s en leerlingen, maar ook familieleden (waaronder zijn vrouw Lien en dochter Paulien). Voor Citroen is een portret maken een manier om tot mensen door te dringen. Hij benadert de mens “als psychisch wezen” en wil de persoon laten zien die schuilgaat achter het portret. Eri Iwasaki - 1968 Geboren in Hyogo, Japan Woont en werkt in Kyoto, Japan "Menselijke figuren zijn de belangrijkste motieven in mijn werk."
|