 "Onaga Neko" (Langstaartige Kat). Inagaki Tomoo (1902 - 1980) was beroemd om zijn kattenafbeeldingen waarop hij veel verschillende aspecten en stemmingen van katten vrij kon uitdrukken.
Deze "Onaga Neko" is een mysterieuze, schimmige kat. Inagaki Tomoo werd geboren in Tokio. Hij studeerde bij Koshiro Onchi en Unichi Hiratsuka. Na de Pacific oorlog, was Inagaki vertegenwoordigd in de prent biennales van Parijs, Tokyo en Lugano. De kunstenaar is vooral bekend om zijn afbeeldingen van katten in moderne stijl.
0 Comments
 Toshi Yoshida, (1911 - 1995 ) Toshi Yoshida werd in Tokio geboren in een familie van kunstenaars. Zijn vader, Hiroshi Yoshida, leerde hem kunst en stimuleerde zijn interesse in landschappen en dieren. Ondanks de invloed van Hiroshi, onderscheidt Toshi's stijl zich door zijn gedurfde kleurenschema's en compositie. Het onderwerp van Toshi's houtsneden is grotendeels gebaseerd op zijn reizen, die tot Antarctica gingen. Na de dood van zijn vader in 1950 experimenteerde hij kort met abstracte schilderkunst, maar keerde terug naar zijn meer traditionele stijl. Toshi Yoshida's kunstwerken zijn zeer geprezen en bevinden zich in prestigieuze musea zoals het Museum of Modern Art, NY en het British Museum.
Mac Zimmermann - 1912-1995
 Een jonge vrouw die in een spiegel kijkt en ogenschijnlijk zichzelf schildert. Een kunstwerk uit het oorlogsjaar 1945. Mac (Heinz Hans Oskar) Zimmermann (1912-1995) was een Duitse schilder en graficus, prentkunstenaar en decorontwerper. Hij was een van de belangrijkste Duitse vertegenwoordigers van het surrealisme.
Hij had zijn eerste tentoonstelling in Berlijn in 1940, werd in 1943 uit de Reichskulturkammer gezet omdat zijn kunst als "entartet" werd beschouwd. En dus was het hem verboden te schilderen. Maar hij moet in het geheim hebben geschilderd, want dit werkje dateert van maart 1945. Zimmrmann gebruikte hier niet geurende plakkaatverf om niet te worden opgemerkt. Het is derhalve een gouache. Naast de historische achtergrond is de sfeer van het schilderij verbluffend. https://de.wikipedia.org/wiki/Mac_Zimmermann  De hardheid van de Bösendorfer piano, die op sommige, door Hungaroton opgenomen Beethoven pianosonates door Annie Fischer enigszins de oren pijn doen, "mis" ik op de onlangs door ICA Classics uitgebrachte cd met enkele sonates: No. 19 uit 1971, Nos. 15 & 32 uit 1977 en No. 30 tien jaar later, door de BBC in Londen opgenomen. Mogelijk geen Bösendorfer hier maar een Steinway?
Hoe dan ook, mijn waardering voor de uitvoeringspraktijk van Annie Fischer is bijzonder groot; mijn gevoel zegt mij dat dit Beethoven is zoals hij zelf vertolkt zou kunnen hebben. Heb ik dan, de doos met 9 cd's (Hungaroton) koesterend, nog behoefte aan deze door ICA Classics uitgebrachte cd? Jazeker! Deze cd biedt een interpretatie die je van Fischer gewend bent en toch weer zo anders is. Zonder enige opsmuk of grootdoenerij, slechts de muziek telt. De re-mastering is perfect, een voorbeeld voor menig opgefokte heruitgaven uit de pop- en jazzmuziek welke door weet ik welke digitale technieken om zeep zijn geholpen. Ervaar Beethoven in het bijna improviserende vloeiende Allegro uit de Pastorale, waar Fischer niet met twee handen, maar met tien vingers speelt, het prachtige Andante dat daar op volgt; het gevoelige Andante nolto cantabile ed espressivo uit Sonate No. 30, waarin de geest van Bach voelbaar aanwezig is; het tweede deel van Sonate No. 32 waarin zowaar "jazz avant la lettre" te horen is.  Soms duurt het zeven jaar dat iets op je pad komt waar je nog niet eerder van hoorde. Hier gaat het om Bruckner’s Achtste Symfonie onder Rémy Ballot met het Oberösterreichisches Jugendsinfonieorchester (op het voor mij tot dan toe onbekende platenlabel Gramola). Deze Bruckner 8 – citaat uit de unaniem positieve reacties van het publiek – “zet de deuren naar het paradijs wagenwijd open”.
|
RSS-feed