 Gedurende haar hele leven was Clara Haskil (1895-1960) een gevoelige, hartelijke en intelligente pianiste met een grote expressiviteit. Tegelijkertijd had zij een bijzondere bescheidenheid: zij was in staat zichzelf ondergeschikt te maken aan de componisten wier werken zij speelde, evenals aan haar kamermuziekpartners, en wel zodanig dat zij zichzelf nooit in het middelpunt plaatste, maar in de eerste plaats de muziek wilde dienen. Clara Haskil werd beschouwd als een groot pianiste van Mozart (cd's 1 t/m 3), maar ze heeft ook belangrijke sporen nagelaten in de interpretatie van werken van Beethoven, Brahms, Schubert en Schumann. Ze speelde graag duetten met partners als Pau Casals, George Enescu, Géza Anda en vooral Arthur Grumiaux, met wie ze alle vioolsonates van Beethoven opnam. Deze uitgave presenteert enkele voorbeelden van de duo opnamen. Sir Charles Spencer ("Charlie") Chaplin, multi-getalenteerd regisseur, acteur en musicus, merkte naar aanleiding van het schrijven van zijn autobiografie "The Story of My Life" (1964) over Clara Haskil, die hij zeer bewonderde, op: "Ik draai vaak de platen die kort voor haar dood zijn opgenomen. Voordat ik dit manuscript voor de zesde keer ging herschrijven, beluisterde ik Beethovens Pianoconcert nr. 3 met Clara Haskil aan de piano en Markevitch als dirigent. Voor mij is dit zo dicht bij de waarheid als een kunstwerk maar kan komen, en het is voor mij altijd een bron van aanmoediging geweest om dit boek af te maken." (Het door Chaplin genoemde Beethoven-concert is te horen op CD 4). Ter nagedachtenis aan Clara Haskil wordt sinds 1963 om de twee jaar in Zwitserland het Internationale Clara Haskil Pianoconcours (Concours international de piano Clara Haskil) gehouden - tot 1969 in Luzern, daarna tot op heden in Vevey aan het Meer van Genève, waar de pianiste van 1942 tot haar dood woonde. 
0 Comments
 "Onaga Neko" (Langstaartige Kat). Inagaki Tomoo (1902 - 1980) was beroemd om zijn kattenafbeeldingen waarop hij veel verschillende aspecten en stemmingen van katten vrij kon uitdrukken.
Deze "Onaga Neko" is een mysterieuze, schimmige kat. Inagaki Tomoo werd geboren in Tokio. Hij studeerde bij Koshiro Onchi en Unichi Hiratsuka. Na de Pacific oorlog, was Inagaki vertegenwoordigd in de prent biennales van Parijs, Tokyo en Lugano. De kunstenaar is vooral bekend om zijn afbeeldingen van katten in moderne stijl.  Toshi Yoshida, (1911 - 1995 ) Toshi Yoshida werd in Tokio geboren in een familie van kunstenaars. Zijn vader, Hiroshi Yoshida, leerde hem kunst en stimuleerde zijn interesse in landschappen en dieren. Ondanks de invloed van Hiroshi, onderscheidt Toshi's stijl zich door zijn gedurfde kleurenschema's en compositie. Het onderwerp van Toshi's houtsneden is grotendeels gebaseerd op zijn reizen, die tot Antarctica gingen. Na de dood van zijn vader in 1950 experimenteerde hij kort met abstracte schilderkunst, maar keerde terug naar zijn meer traditionele stijl. Toshi Yoshida's kunstwerken zijn zeer geprezen en bevinden zich in prestigieuze musea zoals het Museum of Modern Art, NY en het British Museum.
Mac Zimmermann - 1912-1995
 Een jonge vrouw die in een spiegel kijkt en ogenschijnlijk zichzelf schildert. Een kunstwerk uit het oorlogsjaar 1945. Mac (Heinz Hans Oskar) Zimmermann (1912-1995) was een Duitse schilder en graficus, prentkunstenaar en decorontwerper. Hij was een van de belangrijkste Duitse vertegenwoordigers van het surrealisme.
Hij had zijn eerste tentoonstelling in Berlijn in 1940, werd in 1943 uit de Reichskulturkammer gezet omdat zijn kunst als "entartet" werd beschouwd. En dus was het hem verboden te schilderen. Maar hij moet in het geheim hebben geschilderd, want dit werkje dateert van maart 1945. Zimmrmann gebruikte hier niet geurende plakkaatverf om niet te worden opgemerkt. Het is derhalve een gouache. Naast de historische achtergrond is de sfeer van het schilderij verbluffend. https://de.wikipedia.org/wiki/Mac_Zimmermann  De hardheid van de Bösendorfer piano, die op sommige, door Hungaroton opgenomen Beethoven pianosonates door Annie Fischer (1914-1995) enigszins de oren pijn doen, "mis" ik op de onlangs door ICA Classics uitgebrachte cd met enkele sonates: No. 19 uit 1971, Nos. 15 & 32 uit 1977 en No. 30 tien jaar later, door de BBC in Londen opgenomen. Mogelijk geen Bösendorfer hier maar een Steinway?
Hoe dan ook, mijn waardering voor de uitvoeringspraktijk van Annie Fischer is bijzonder groot; mijn gevoel zegt mij dat dit Beethoven is zoals hij zelf gespeeld zou kunnen hebben (als hij over een moderne piano had kunnen beschikken). Heb ik dan, de doos met 9 cd's (Hungaroton) koesterend, nog behoefte aan deze uitgave? Jazeker! Deze cd biedt een interpretatie die je van Fischer gewend bent en toch weer zo anders is. Zonder enige opsmuk of grootdoenerij, slechts de muziek telt. De re-mastering is een voorbeeld voor menig opgepoetste heruitgaven uit de pop- en jazzmuziek welke door weet ik welke digitale technieken om zeep zijn geholpen. Ervaar Beethoven in het bijna improviserende, vloeiende Allegro uit de Pastorale, waar Fischer niet met twee handen, maar met tien vingers speelt, het prachtige Andante dat daar op volgt; het gevoelige Andante nolto cantabile ed espressivo uit Sonate No. 30, waarin de geest van Bach voelbaar aanwezig is; het tweede deel van Sonate No. 32 waarin zowaar "jazz avant la lettre" te horen is.  Soms duurt het zeven jaar dat iets op je pad komt waar je nog niet eerder van hoorde. Hier gaat het om Bruckner’s Achtste Symfonie onder Rémy Ballot met het Oberösterreichisches Jugendsinfonieorchester (op het voor mij tot dan toe onbekende platenlabel Gramola). Deze Bruckner 8 – citaat uit de unaniem positieve reacties van het publiek – “zet de deuren naar het paradijs wagenwijd open”.
|
RSS Feed